- محسن بهاروند، معاون امور حقوقی و بین المللی سابق وزارت خارجه
اگر به موقعیت جغرافیایی ایران نگاه کنیم خواهیم دید که ایران شبیه یک کوچه است که دو دیوار آبی در دو طرف آن هستند. در جنوب خلیج فارس و در شمال در دریای خزر. در آنسوی خلیج فارس بیابان های سوزان حجاز و در آنسوی دریای خزر کوه های قفقاز و سرزمین های یخ زده روسیه است. کسی که بخواهد از شرق به غرب و بلعکس برود ناچار باید از این کوچه عبور کند. برای همین ایران برای چند قرن خاصیت گذر بودن خود را حفظ کند. امروز به این گذار ترانزیت می گوییم.
فروپاشی شوروی یک فرصت به فرصتهای ترانزیتی ایران اضافه نمود. این فروپاشی باعث شد که چندین دولت جدید در نزدیکی ایران ظهور کنند که همگی محصور در خشکی هستند. نزدیکترین، امن ترین و اقتصادی ترین مسیر آنها برای صادرات و واردات آنها نیز ایران است. یکی از بزرگترین مزیتهای اقتصادی ایران ترانزیت کالا و انرژی است که ممکن است این مزیت چند صد ساله از دست ایران خارج شود. لذا مفهوم محوری که ایران باید به آن توجه کند ” احیای موقعیت ترانزیتی ایران است.”
اگر ایران امن ترین، نزدیکترین و اقتصادی ترین مسیر شرق – غرب و شمال – جنوب در این منطقه است پس چرا ممکن است این موقعیت از دست برود؟ برای اینکه این دلایل کافی نیست. امن ترین، نزدیکترین و افتصادی ترین مسیر الراما بهترین مسیر نیست. همه این عناصر برای اینکه تبدیل به بهترین مسیر شود باید عنصر اعتماد اطمینان و پایدار بودن سیاستهای یک دولت از جمله در مورد ترانزیت به آن افزوده شود. کشورها ممکن است راه دورتر و پرهزینه تری را به راهی که نسبت به آن اطمینان ندارند را به مسیری که ممکن است در معرض سیاست های غیرقابل پیش بینی باشد را ترجیح دهند. دومین دلیل تحریم و اولویت سیاست بین الملل بر نظامات منطقه ای است. ایران برای موفقیت در سیاستهای منطقه ای تعارض های خود را با جامعه بین المللی حل کند چون کشورهای کوچک منطقه بیش از آنکه به منافع منطقه ای نگاه کنند ابتدا تمایل دارند که در تعارض با جامعه بین المللی و سلسله مراتب آن قرار نگیرند و همبستگی منطقه ای را چارچوب و متن بین المللی پیش ببرند. چنین تصوراتی در مورد ایران ممکن است باعث از دست رفتن این مزیت بی بدیل ایران شود.
احیای جایگاه ایران در ترانزیت کالا و انرژی در غرب آسیا باعث وابستگی متقابل و ارتقای جایگاه ایران همچنین تقویت امنیت ملی کشور ما خواهد شد. زیرا احیای جایگاه ایران باعث می شود که همه کشورهای منطقه به امنیت ایران بعنوان سرزمینی که کالا و انرژی آنها از آن عبور می کند نیز علاقمند شوند.
یکی از انگاره های نوکارکرد گرایان که معتقد به همکاری های منطقه ای هستند، انگاره “سرریز” یا overflow نامیده می شود. طبق این انگاره، همکاری کشورها در یک حوزه ناچار به سایر حوزه ها هم سرریز می شود و باعث همکاری در حوزه های جدید می شود. دو کشور که همکاری بسیار خوبی در زمینه اقتصاد دارند ناچار در حوزه سیاست و امنیت ملی هم با هم همکاری خواهند کرد و برعکس، کشورهایی که در سیاست و امنیت دارای همکاری نزدیکی دارند بناچار در حوزه تجارت و اقتصاد هم با هم همکاری می کنند.
همکاری گسترده و وابستگی متقابل در حوزه ترانزیت که می تواند بزرگترین مزیت اقتصادی ایران در غیاب علم، فناوری و صنعت، باشد. در صورت احیای جایگاه ترانزیتی ایران در غرب آسیا کشورهای منطقه بناچار در سیاست و امنیت نیر با هم همکاری خواهند کرد و یک حلقه امنیتی متشکل از کشورهایی که وابسته به ترانزیت ایران هستند به دور کشور ما تشکیل خواهد شد.
احیای جایگاه ترانزیتی ایران در حال حاضر کاری است بسیار دشوار ولی ارزش هر میزان سرمایه گذاری و تلاش شبانه روزی را دارد.
بازنشر: سی نیوز
منبع: https://t.me/Andishe_Diplomacy
لینک کوتاه: https://seanews.ir/43690
نظرات بسته شده است.