بنادر اروپا به سمت سامانه های هوشمند پیش می رود؛ آغاز پروژه اتوشیپ برای بهره مندی از کشتی های خودران

جابجایی کالا از طریق مسیرهای دریایی فشار حمل ونقل جاده ای را کاهش می دهد و این موضوع می تواند میزان تولید گازهای گلخانه ای را کاهش دهد. اما صنعت حمل ونقل اروپا با کمبود نیروی کار مواجه است و به همین منظور، در تلاش است تا این نقص را با بهره مندی از ناوگان هوشمند و بدون خدمه و با کمک کشتی های خودران جبران کند. با این حال، این راهکار نیز با موانعی همچون مسائل ایمنی و نظارتی مواجه است.

به گزارش پایگاه خبری سی نیوز، بحث بکارگیری کشتی های خودران چند سالی است که در صنعت حمل ونقل دریایی مطرح شده و به واقعیت نزدیک تر می شود. تصور کنید یک کشتی در حال پهلوگریری در بندر است که هیچ خدمه ای ندارد. در گذشته ممکن بود آن به عنوان یک کشتی ارواح شناخته شده باشد، اما در آینده ممکن است این امر طبیعی و عادی شود.

محققان اروپایی هم اکنون در حال طراحی و ساخت کشتی هایی با درجات مختلف خودرانی هستند. تاکنون دو فروند کشتی در آب های اروپا وارد پروژه ای به نام اتوشیپ AUTOSHIP شده اند. اولی در سواحل غربی نروژ در حال حمل گوشت ماهی است و دومی در شهر فلاندر در بلژیک به فعالیت خود ادامه می دهد.

جیسون مک فارلین ، مدیر تحقیقات و نوآوری در شرکت دریانوردی نروژی Kongsberg  که در پروژه اتوشیپ حضور دارد در این خصوص گفت: موارد استفاده از این نوع کشتی ها متفاوت است. یکی از کشتی ها در مسیر کوتاه که با آب وهوای جوی متغیر دچار چالش می شود روبرو  است. همچنین مسیرهای داخلی در داخل یک کشور نیز مورد استفاده قرار می گیرد که چالش های کمتری نسبت به آب های آزاد دارد.

فناوری ای که باعث می شود این کشتی ها خودران شوند از 3 بخش اصلی تشکیل شده است. مک فارلین می گوید: ابتدا سیستم های کنترل کشتی را دارید. دوم اتصال دیجیتال از کشتی به ساحل وجود دارد و در آخر شما سامانه های مستقر در ساحل را دارید و به کمک اینها می توانید کشتی را مدیریت کنید.

بخش اول چیزی است که باعث می شود کشتی ها به طور مستقل حرکت کنند. این شامل سیستم های فرعی برای آگاهی از شرایط مانند سنسورها، سیستم های موقعیت یابی یا دوربین ها و سایر فناوری ها است که امکان شناسایی موانع را فراهم می آورد. سپس داده های این سنسورها که به هم پیوسته اند با کمک ابزاری به نام فیوژن حسگر  و به سیستم ناوبری خودکار کشتی منتقل می شود که تصمیم گیری های فرمان بر اساس آن را می گیرد.

از نظر اسکن محیط و تشخیص موانع با استفاده از سیستم های دید در رایانه هایی مبتنی بر هوش مصنوعی،  این کشتی ها شبیه به اتومبیل های خودران عمل می کنند. اما تفاوت هایی نیز وجود دارد. به عنوان مثال مک فارلین خاطر نشان می کند که چگونه هر کشتی با اندازه مشخص با استفاده از ترانسپوندر تحت سامانه ای بنام سیستم شناسایی خودکار (AIS) ردیابی می شود  که به طور بالقوه اطلاعات بیشتری را در مقایسه با اتومبیل های موجود در سیستم ناوبری خودران کشتی ارائه می دهد. کشتی های دریای آزاد نیز کندتر عمل می کنند و فضای بیشتری برای مانور نسبت به اتومبیل ها دارند.

بهره مندی از این سامانه ها در نهایت این امکان را فراهم می سازد که کشتی تنها با فشار دادن یک دکمه بتوانند بندر را ترک کنند. سنسورها در این لحظه به کار می افتند و اطلاعات را به صورت مداوم به مرکز اصلی می فرستند.

در حال حاضر در طرح آزمایشی، همچنان خدمه در کشتی ها حضور دارند و اگر مشکلی پیش بیاید می توانند سریع وارد عمل شوند. اما بیش از 80 درصد عملیات مرتبط با کشتی ها با استفاده از سامانه های هوشمند و خودران انجام می شود. این کشتی ها در زمانی نه چندان دور کاملا بدون خدمه می توانند با مرکز هدایت هوشمند در ساحل ارتباط برقرار کنند و از راه دور کنترل شوند.