از محدودیت‌ها تا فرصت‌ها؛ ترانزیت منطقه‌ای، نقطه امید اقتصاد
سی نیوز-*در شرایطی که اقتصاد جهانی در حال بازتعریف مسیرهای تجاری و انرژی است مانیز بیش از هر زمان دیگر به بهره‌گیری از ظرفیت‌های منطقه‌ای خود نیاز داریم. فشارهای ناشی از تحریم‌های مالی و بانکی، محدودیت‌های بیمه‌ای و موانع ناشی از وابستگی به مسیرهای محدود صادراتی، باعث شده تا «ترانزیت منطقه‌ای» به یکی از کلیدواژه‌های راهبرد اقتصادی کشور تبدیل شود؛ راهی برای حفظ پویایی تجارت خارجی، بدون وابستگی به سازوکارهای مالی غربی.
تحریم‌های بانکی و محدودیت نقل‌وانتقال ارز بزرگ‌ترین مانع در مسیر گسترش روابط اقتصادی کشورما با همسایگان بوده است. اما در سال‌های اخیر، تجربه همکاری‌های منطقه‌ای نشان داده که استفاده از ارزهای ملی، تهاتر کالا و انرژی، و ایجاد حساب‌های دو‌جانبه می‌تواند بخشی از این محدودیت‌ها را بی‌اثر کند.برای تحقق این هدف، صرف توافقات سیاسی کافی نیست. توسعه پایانه‌های مرزی، خطوط ریلی، بنادر خشک و مراکز لجستیکی، نقشی حیاتی در کارآمدی کریدورهای منطقه‌ای دارند. افزایش ظرفیت ریلی، بهبود گمرکات، و کاهش زمان ترخیص کالا در مرزها، لازمه تبدیل کشوربه حلقه اصلی ترانزیت منطقه است.
یکی از ضعف‌های تاریخی در مسیر توسعه ترانزیت ایران، تمرکز صرف بر دولت و نبود نقش‌آفرینی مؤثر بخش خصوصی بوده است. توان شرکت‌های ایرانی در زمینه خدمات فنی، مهندسی، حمل‌ونقل، و لجستیک می‌تواند در قالب پروژه‌های مشترک منطقه‌ای فعال شود؛ مشروط بر آنکه بستر حقوقی و ضمانت سرمایه‌گذاری در داخل کشور بهبود یابد.
واقعیت این است که راه نجات اقتصاد در دوران تحریم، نه در انزوا بلکه در همگرایی هوشمندانه با اقتصادهای منطقه‌ای نهفته است. ترانزیت می‌تواند نقطه شروع این همکاری باشد؛ زیرا برخلاف صادرات انرژی، کمتر تحت تأثیر محدودیت‌های تحریمی قرار می‌گیرد و هم‌زمان به توسعه زیرساخت داخلی نیز کمک می‌کند.
اتصال پایدار کشور به شبکه‌های تجاری اوراسیا و جنوب آسیا، در نهایت به تقویت موقعیت بنادر کشور، رونق حمل‌ونقل دریایی، و افزایش سهم کشورمان ایران در تجارت جهانی منجر خواهد شد.
نظرات بسته شده است، اما بازتاب و پینگ باز است.