تشنگی در سایه دریا؛ بحران مدیریت آب در بوشهر

سی‌نیوز*– در حالی‌که بوشهر طولانی‌ترین مرز دریایی کشور با خلیج فارس را در اختیار دارد، تشنگی و نوبت‌بندی آب همچنان بخشی از زندگی روزمره مردم این استان است. پارادوکسی تلخ که بیش از آنکه ریشه در کمبود منابع داشته باشد، حاصل ناکارآمدی مدیریتی و پروژه‌های ناقص است.

سال‌هاست وعده‌های رنگارنگ برای پایان مشکل آب در بوشهر مطرح می‌شود؛ از افتتاح آب‌شیرین‌کن‌های متعدد تا وعده پایان نوبت‌بندی. اما واقعیت میدانی چیز دیگری می‌گوید؛ با هر تغییر جوی، کارخانه‌های آب‌شیرین‌کن برای جلوگیری از آسیب تجهیزات خاموش می‌شوند و مردم در صف‌های طولانی یا پای تانکرهای سیار، تشنگی را تجربه می‌کنند.

از سوی دیگر، بازار سیاه آب در سایه همین بحران رونق گرفته است؛ در شرایطی که شهروندان از افت فشار یا قطعی چندروزه آب در لوله‌ها گلایه دارند، تانکرهای خصوصی با قیمت‌های نجومی، آب را به دست خانواده‌ها می‌رسانند. این تناقض، نه‌تنها شکاف اعتماد میان مردم و نهادهای مسئول را عمیق‌تر کرده، بلکه شائبه همدستی میان دستگاه‌های متولی و سوداگران آب را نیز به میان آورده است.

کارشناسان می‌گویند تنها راه پایدار برای رفع این بحران، تکمیل زیرساخت‌های آب‌شیرین‌کن و ایجاد حوضچه‌های آرامش است تا دستگاه‌ها در برابر تغییرات جوی مقاوم باشند. اما روند کند اجرای پروژه‌ها و مدیریت ناپیوسته، باعث شده وعده‌های مسئولان هر سال به «ماه بعد» موکول شود.

بحران آب در بوشهر امروز دیگر فقط یک مسئله زیست‌محیطی یا فنی نیست؛ به آزمونی برای  مدیریت تبدیل شده است. استانی که کنار دریاست اما لب تشنه می‌نشیند، نمادی است از فاصله میان ظرفیت‌های طبیعی و واقعیت‌های مدیریتی.