عقب‌نشینی آب،عقب‌ماندگی توسعه؛ فرصت‌سوزی گردشگری دریایی در مازندران و گیلان!
سی نیوز؛تحلیل -* در شرایطی که سطح آب دریای کاسپین به پایین‌ترین حد خود طی دهه‌های اخیر رسیده، توجه به ظرفیت‌های مغفول‌مانده گردشگری دریایی در استان‌های شمالی ایران ضرورتی دوچندان یافته است. استان‌های مازندران و گیلان با داشتن طولانی‌ترین نوار ساحلی کشور در شمال، به‌جای تبدیل شدن به قطب گردشگری دریایی منطقه، همچنان با چالش‌های ساختاری و مدیریتی مواجه‌اند؛ چالش‌هایی که باعث شده‌اند سهم آن‌ها از اقتصاد دریا نه‌تنها ناچیز، بلکه رو به کاهش باشد.
کاهش تراز آبی کاسپین که طبق گزارش‌های رسمی اکنون به پایین‌ترین سطح خود در ۳۰ سال گذشته رسیده، مستقیماً بر پهلوگیری شناورها، تردد قایق‌های تفریحی، و عملکرد بنادر گردشگری کوچک اثر گذاشته است. بسیاری از اسکله‌های سنتی دیگر عملاً به ساحل خشک تبدیل شده‌اند و امکان استفاده ندارند. این پدیده می‌تواند هم زنگ خطری برای زیست‌بوم کاسپین باشد و هم فرصتی برای بازنگری در سیاست‌های توسعه دریامحور.
نبود طرح جامع گردشگری دریایی، موازی‌کاری نهادهای متولی، ضعف در ارائه خدمات استاندارد گردشگری و زیرساخت‌های فرسوده از مهم‌ترین دلایل عقب‌ماندگی این دو استان در حوزه دریاگردی است. در حالی که کشورهای حاشیه کاسپین مانند آذربایجان، با ایجاد ماریناها و مسیرهای تفریحی دریایی، گردشگران خارجی و سرمایه‌گذاران را جذب کرده‌اند، در ایران همچنان فعالیت دریایی در شمال، محدود به قایق‌های سنتی و خدمات فصلی و محلی باقی مانده است.
از سوی دیگر، برخلاف سواحل جنوبی کشور که در سال‌های اخیر شاهد توجه بیشتر به «اقتصاد دریاپایه» بوده‌اند، استان‌های شمالی درگیر فقدان نگاه راهبردی به گردشگری مبتنی بر دریا هستند. این در حالی است که گردشگری دریایی می‌تواند عاملی مهم در تنوع‌بخشی به اقتصاد بومی، ایجاد اشتغال پایدار و رونق خدمات شهری در شهرهای ساحلی باشد.
در نهایت، اگر استان‌های مازندران و گیلان بخواهند از فرصت گردشگری دریایی بهره بگیرند، باید هرچه زودتر برنامه‌ریزی اصولی برای احیای اسکله‌ها، تأمین زیرساخت‌های مدرن، آموزش نیروی انسانی متخصص و همچنین بازاریابی هدفمند برای جذب گردشگران داخلی و خارجی در پیش بگیرند. در غیر این صورت، فرصت‌های طلایی این بخش همچنان در سایه کم‌توجهی از دست خواهند رفت.
نظرات بسته شده است، اما بازتاب و پینگ باز است.