مقایسه نیروهای دریایی آمریکا و چین و چشم انداز آنها در سال 2030

نیروی دریایی چین می تواند تنها در عرض هشت سال دو برابر بزرگ تر شود، که آن را به یک نیروی دریایی بسیار قدرتمندتر از آن چیزی که الان هست تبدیل خواهد کرد.

به گزارش سی نیوز به نقل از مارین نیوز، با توجه به اولویت بندی های هزینه مناسب، پکن می تواند دستکم دو ناو هواپیمابر دیگر و چهار زیردریایی با قابلیت حمل موشک های بالستیک دیگر بر اساس مدل بودجه دفاعی چین بسازد، این برآوردی است که مرکز ارزیابی های استراتژیک و بودجه (CSBA) ایالات متحده در واشنگتن دی سی انجام داده است. دیگر تحلیل گران هشدار می دهند که این نتایج و برآوردها با توجه به اقتصاد رو به صعود چین بسیار محتمل هستند. ارگان تحقیقاتی مذکور از ابزاری به نام ابزار انتخاب های استراتژیک چین برای مدل سازی اینکه چطور دولت چین ممکن است برای توسعه نظامی خود را تا سال ۲۰۳۰ هزینه کند استفاده کرده است.

این ابزار فرض کرده که چین سالانه سه درصد هزینه نظامی اش را افزایش دهد که باعث می شود از هزینه های نیروی زمینی کاسته شده و به هزینه نیروی دریایی چین افزوده خواهد شد. بدین ترتیب هواپیماها به کشتی ها، ناوهای هواپیمابر به دیگر سلاح های سطحی و سلاح های هسته ای بر سلاح های متعارف ارجحیت خواهند یافت. تحلیل گران CSBA به این نتیجه رسیده اند که چین می تواند ناوگان ناوهای هواپیمابر خود را تا سال ۲۰۳۰ از سه فروند به پنج فروند برساند و تعداد ناوشکن ها و رزمناوهای نیروی دریایی اش نیز از ۳۶ فروند به ۶۰ فروند خواهد رسید. تعداد زیردریایی های هسته ای Type-094 که قدرت حمل موشک های بالستیک را دارند نیز از ۶ فروند به ۱۰ فروند می رسد. بدین ترتیب تناژ کلی یا وزن کلی کشتی های نیروی دریایی چین از ۱.۳ میلیون تن کنونی به حدود ۲ میلیون تن خواهد رسید. در طرف دیگر، نیروی دریایی ایالات متحده شش فروند ناو هواپیمابر در ناوگان اقیانوس اطلس و ۵۰ فروند ناوشکن و رزمناو دارد.

این کشور هشت زیردریایی هسته ای با قابلیت حمل موشک های بالستیک نیز در اختیار دارد. تناژ کلی کشتی های نیروی دریایی ایالات متحده در حال حاضر حدود ۴.۵ میلیون تن است. کریگ هوپر از کارشناسان ارشد موسسه Themistocles Advisory Group گفته است که ساخت پنج ناو هواپیمابر دیگر توسط نیروی دریایی چین در تعادل با دیگر برآوردها از رشد نیروی نظامی چین است. این پنج ناو هواپیمابر هسته ای در صورت ساخت نه تنها با ناوهای آمریکایی بلکه با ناوهای ژاپنی و کره ای و همچنین ناوهای فرانسوی و بریتانیایی نیز روبرو خواهند شد. ژاپن در حال تبدیل کردن دو ناو هلیکوپتربر خود به ناوهای هواپیمابر است که توانایی حمل جنگنده های مدرن F-35B را داشته باشند و کره جنوبی نیز برای ساخت اولین ناو هواپیمابرش برنامه ریزی کرده است. بریتانیا و فرانسه نیز که در مجموع سه ناو هواپیمابر (بریتانیا دو فروند و فرانسه یک فروند) دارند، در حال افزایش حضور خود در اقیانوس اطلس بوده و ممکن است در صورت درگیری با چین، ناوهای هواپیمابر خود را به آب های آسیا اعزام کنند.

هیچ کدام از این کشورها روابط دوستانه ای با چین ندارند. هوپر به این نکته نیز اشاره می کند که هر چه نیروی دریایی خلق چین ناوهای هواپیمابر بیشتری تولید کند، نیروی دریایی این کشور قابل پیش بینی تر خواهد شد زیرا از قدرت کشتی های منفرد خود کاسته و بر نیروهای پشتیبان ناو هواپیمابری خود خواهد افزود و بدین ترتیب کشتی های جنگی کمتری برای ماموریت های با اولویت کمتر در دسترس خواهد بود.

وی در این باره می گوید: «اگر فرض کنیم که چین در حال ساخت نیروی دریایی همگام با ارتش ایالات متحده است، ظهور ناوگروه های تهاجمی چین باعث کاهش تعداد کشتی های سطحی مستقل موجود چینی برای گشت های انفرادی یا در گروه های کوچک خواهد شد. گروه های جنگی با ارزش بالا مانند یک اسفنج بزرگ است که مقدار زیادی نیروهای اسکورت جذب می کند».

هوپر می گوید که مطالعات صورت گرفته اخیر در مورد رشد نیروی دریایی چین، به نیروهایی که در دوران صلح برای پکن دارایی های بسیار مهمی هستند اشاره نشده است. ناوگان بزرگ قایق ها و کشتی های ماهیگیری و دیگر کشتی های تجاری که نقش کشتی های نیابتی دولت چین را بازی می کنند.